Fig. \ref{827155} przedstawia sposób wyznaczania błędu. Dla ułatwienia przedstawiono przypadek, gdzie odchylenie ramki jest równe 0 ° kątowych. Pomiary są wykonywane dla różnych ustawień początkowych ramki i pałeczki. Wyniki znajdują się w przedziale wartości między -90° a 90°. W przypadku większych kątów są one odpowiednio kompensowane tak, aby ostateczny wynik był równy odchyleniu ramienia pałeczki, które leży bliżej pionu.
RFT był wykonywany w wielu wariantach. Najprostszym rozwiązaniem jest zastosowanie pojemnika — pudełka lub wiaderka, które są przymocowane na wysokości głowy badanego. Wewnątrz znajduje się papierowa pałeczka, która może się swobodnie obracać. Ostateczny wynik odczytywany jest z kątomierza umieszczonego od zewnątrz na tylnej ścianie. Dzięki temu można uzyskać warunki do zaprezentowania metody, ale nie są one optymalne do testów. Jednym z elektronicznych rozwiązań jest wykorzystanie programu, który ramkę i pałeczkę wyświetla na ekranie komputera. Badanie w taki sposób nie zapewnia izolacji od świata zewnętrznego, a więc nie jest w pełni miarodajne. Mimo to uzyskano wyniki, które następnie poddano analizie. Wynika z niej, że RFT wykazuje dużą zależność od wieku. Osoby bardzo młode i seniorzy wykazują zwiększoną trudność w rozwiązywaniu problemu w porównaniu do osób w wieku ok. 20 lat [
[6]].
Kolejnym sposobem realizacji testu jest zamknięcie pacjenta w wyciemnionym pomieszczeniu z pałeczką na jednej ze ścian. Pałeczka ta świeci się w ciemności i należy ustawić ją do piony. Nie ma tu jednak zmienianego FoR, natomiast mamy do czynienia z jego brakiem. Zadanie wciąż jest trudne, ale nie wywołujemy pożądanego efektu niezgodności bodźców, natomiast wyciemniony pokój zapewnia izolację od wzrokowych bodźców spoza FoR.