Zarejestrowane sygnały EEG poddawane były analizie z wykorzystaniem oprogramowania Analyzer, BESA, Brain Vision oraz skryptów napisanych w języku Matlab.  
       
        4.3 Przygotowania wstępne oraz ogólny przebieg eksperymentu
W pierwszej kolejności wykonane zostały dokładne pomiary głowy słuchacza. Zmierzony został obwód niezbędny do dobrania odpowiedniego rozmiaru  czepka z elektrodami. Następnie wyznaczono najwyżej położony punkt sklepienia czaszki czyli szczyt (vertex). Jest to punkt, który łączy połowy odległości strzałkowej i poprzecznej. W tym celu zmierzono odległość od kolca nosowego do guzowatości potylicznej w przekroju strzałkowym i zaznaczono połowę tej odległości (np. otrzymując odległość 34 cm, zaznaczamy wartość 17 cm). Jako trzecią zmierzono odległość od jednego ucha do drugiego i - tak jak wcześniej - wyznaczono połowę tej odległości (zaznaczając na głowie badanego). Na końcu zaznaczono 10% odległości strzałkowej (mierząc od kolca nosowego w górę) i na tej wysokości wyznaczono punkty oddalone o wartość 5% obwodu głowy (zarówno w lewą jak i prawą stronę). Było to niezbędne do prawidłowego zmieszczenia czepka na głowie osoby badanej. Po wyznaczeniu wszystkich wymiarów do czepka Easycap przypięto 32 elektrody a następnie nałożono go na głowę badanego, korzystając  z wcześniej precyzyjnie wyznaczonych punktów. Punkty na głowie przeznaczone na elektrodę referencyjną oraz uziemienie "odtłuszczono" w celu uzyskania lepszej impedancji. Następnie za pomocą tępej jednorazowej igły wprowadzono pod elektrody specjalistyczny przewodzący żel SUPER-VISC High Ciscosity Electrolyte-Gel. Aby elektrody były gotowe do badania należało dostarczyć taką ilość żelu, aby impedancja wynosiła maksymalnie 5 Ohm. W celu rejestracji ruchów oczu osoby badanej zamieszczono dodatkowo 4 elektrody okulograficzne EOG (2 horyzontalne oraz 2 wertykalne; nad okiem prawym, pod okiem prawym, przy prawym kąciku oka prawego, przy lewym kąciku oka prawego) na wcześniej oczyszczonej skórze (za pomocą propanolu oraz emulsji ściernej Everi ). Cała procedura przygotowawcza trwała od 45 do 60 minut. Tak przygotowanej osobie zakładano na uszy słuchawki oraz umieszczano przed monitorem w zaciemnionym pomieszczeniu, gdzie przeprowadzany był eksperyment. Tuż przed jego rozpoczęciem proszono badanego o wykonanie kilku ćwiczeń mających na celu rozluźnienie szczęki oraz mięśni twarzy,  ponieważ każdy najmniejszy skurcz mógł zakłócić rejestrowany sygnał EEG.  Instrukcja dla każdego uczestnika zawierała również informacje, iż należy utrzymywać wzrok na punkcie fiksacji "X" umieszczonym na monitorze.    
Na początku eksperymentu każdy uczestnik został przebadany pod kątem obecności  załamka N1 (w słuchowym potencjale wywołanym).  Falę N1 można scharakteryzować jako czołowo-centralną "dystrybucję", która nie ma dobrze opisanego generatora [33]. Załamek N1 traktowany jest jako marker poprawnej aktywności korowej. Obecność fali N1 mówi nam o tym czy informacja o danym bodźcu znalazła się w korze słuchowej i jest jedynym znacznikiem fizjologicznym, aby to potwierdzić [33].  Potencjał N1 wywoływano za pomocą serii 100 ms tonów o częstotliwości 1 kHz.  W przypadku wykrycia załamka N1 badany był zakwalifikowany do dalszej części czyli eksperymentu głównego (rozdział 4.4), który trwał około godziny.