Następnie sygnał z EEG zapisywany jest na drugim komputerze stacjonarnym Modecom Harry Intel Core i5-650 3.20 GHz 4 Gb, używając programu VisionRecorder , gdzie jest także analizowany.
       
        4.3 Przygotowania wstępne oraz ogólny przebieg eksperymentu
W pierwszej kolejności wykonane zostały dokładne pomiary głowy słuchacza. Zmierzony został obwód głowy pacjenta, który jest niezbędny aby dobrać odpowiedni rozmiar czepka z elektrodami. Następnie wyznaczono najwyżej położony punkt sklepienia czaszki czyli szczyt (vertex). Jest to punkt, który łączy połowy odległości strzałkowej i poprzecznej. W tym celu zmierzono odległość od kolca nosowego do guzowatości potylicznej w przekroju strzałkowym i zaznaczono połowę tej odległości (np. otrzymując odległość 34 cm, zaznaczamy wartość 17 cm). Jako trzecią zmierzono odległość od jednego ucha do drugiego i - tak jak wcześniej - wyznaczono połowę tej odległości (zaznaczając na głowie badanego). Na końcu zaznaczono 10% odległości strzałkowej (mierząc od kolca nosowego w górę) i na tej wysokości wyznaczono punkty oddalone o wartość 5% obwodu głowy (zarówno w lewą jak i prawą stronę). Jest to niezbędne do prawidłowego zmieszczenia czepka na głowie osoby badanej. Po wyznaczeniu wszystkich wymiarów do czepka Easycap przypięto 32 elektrody a następnie nałożono go na głowę badanego, korzystając  z wcześniej precyzyjnie wyznaczonych punktów. Punkty na głowie przeznaczone na elektrodę referencyjną oraz uziemienie "odtłuszczono" w celu uzyskania lepszej impedancji. Następnie za pomocą tępej jednorazowej igły wprowadzono pod elektrody specjalistyczny przewodzący żel SUPER-VISC High Ciscosity Electrolyte-Gel. Aby elektrody były gotowe do badania należało dostarczyć taką ilość żelu, aby impedancja wynosiła maksymalnie 5 Ohm. W celu rejestracji ruchów oczu osoby badanej zamieszczono również 4 elektrody okulograficzne EOG (2 horyzontalne oraz 2 wertykalne; nad okiem prawym, pod okiem prawym, przy prawym kąciku oka prawego, przy lewym kąciku oka prawego) na wcześniej oczyszczonej skórze ( za pomocą propanolu oraz emulsji ściernej Everi ). Cała procedura przygotowawcza trwała od 45 do 60 minut. Tak przygotowanej osobie zakładano na uszy słuchawki oraz umieszczano przed monitorem w zaciemnionym pomieszczeniu, gdzie przeprowadzany był eksperyment. Tuż przed jego rozpoczęciem proszono badanego o wykonanie kilku ćwiczeń mających na celu rozluźnienie szczęki oraz mięśni twarzy,  ponieważ każdy najmniejszy skurcz mógł zakłócić rejestrowany sygnał EEG.  Instrukcja dla każdego uczestnika zawierała również informacje, iż należy utrzymywać wzrok na punkcie fiksacji umieszczonym na monitorze.    
Na początku eksperymentu każdy uczestnik został przebadany pod kątem obecności  załamka N1.  Falę N1 można scharakteryzować jako czołowo-centralną "dystrybucję", która nie ma dobrze opisanego generatora (Näätänen, R., & Picton, T. 1987). Załamek N1 traktowany jest jako marker poprawnej aktywności korowej, która jest związana z zmiennością w reprezentacji bodźca. A więc obecność fali N1 mówi nam o tym czy informacja o danym bodźcu znalazła się w korze słuchowej i jest jedynym znacznikiem fizjologicznym, aby to potwierdzić (Näätänen, R., & Picton, T. 1987). W przypadku nie wykrycia załamka N1 badany nie zostałby zakwalifikowany do dalszej części eksperymentu).
Przed scenariuszami badanemu prezentowane są piki o wybranej częstotliwości, aby sprawdzić czy występuje załamek n1. Gdy u badanego zostanie wykryty załamek (fala) n1 przystępuje się do monitorowania fal mózgowych podczas, gdy słuchacz skupia się na jednej mowie w trakcie trwania scenariuszy.
Każdorazowo po zakończonym eksperymencie czepek wraz ze słuchawkami i elektrodami zostaje zdjęty a następnie cały sprzęt zostaje oczyszczony z żelu.  Aparatura zostaje wyłączona.
4.4 Sygnały oraz sceneria eksperymentalna
Prezentowane bodźce, wykorzystywane do badania EEG to stacjonarne i niestacjonarne sygnały dźwiękowe takie jak: szumy oraz tony zmodulowane częstotliwościowo oraz amplitudowo i mowa czysta lub zniekształcona.
Każdy ze scenariuszy składa się z dziesięciu jedno minutowych odsłuchów, gdzie pierwsze osiem są  etapem nauki, a dwa ostatnie są testami. Po każdej minucie następuje pytanie dotyczące nagrania i należy odpowiedzieć na jedno z czterech możliwości. Pytania zostały utworzone po to, aby jeszcze bardziej skoncentrować uwagę słuchacza na głosie jednego z mówcy, by prościej było wyznaczyć korelację pomiędzy falą z mózgu, a falą dźwięku z nagrania.
Scenariusz 1 (Clean_f) - Jest to scenariusz, w którym prezentowane bodźce zostały zarejestrowane w warunkach akustycznie idealnych, bez zniekształceń i mowa jest czysta. W tym eksperymencie należy skoncentrować się wyłącznie na słowach wypowiedzianych przez kobietę, a wyeliminować całkowicie głos mężczyzny. Następnie co minutę występują pytania odnośnie tego co opowiedziała kobieta.
Scenariusz 2 (Clean_m) - W tym scenariuszu jest podobnie jak w tym powyżej, czyli padające sygnały do słuchacza są czystą niezniekształconą mową nagraną w warunkach idealnych akustycznych. Jedyna różnica, która odróżnia od siebie te dwa scenariusze to skupienie się na innej osobie, a mianowicie na mężczyźnie i odpowiadać na pytania dotyczące opowiadania przez mężczyznę.
Scenariusz 3 (Reverb_f) - To scenariusz, w którym na nagrane dźwięków mowy został nałożony efekt pogłosu (rewerberacja), przez co sygnał ten brzmi, jakby rozmowa odbywała się w dużym pomieszczeniu lub hali. Ma to znaczenie w odniesieniu do słuchacza, ponieważ taki sygnał jest trudniejszy do percepcji niż czysta mowa. W tym scenariuszu należy skupić uwagę na mówiącej kobiecie, a mężczyznę odrzucić oraz wybierać odpowiedzi zgodnie z wypowiedzą kobiety.
Scenariusz 4 (Reverb_m) - Ten scenariusz jest analogiczny do poprzedniego, mianowicie na zarejestrowane prezentowane bodźce nałożona jest rewerberacja co przeszkadza słuchaczowi w idealnej percepcji sygnału mowy. Różnicą jest to, że tutaj zadaniem słuchacza jest skoncentrowanie się na opowiadaniu mężczyzny i opowiedzieć na jego pytania.