Choć sami programiści również nie byli w najlepszej sytuacji, tak ścisłe powiązanie ich prawa do programowania z ekonomią było dla całej informatyki ogromnym ograniczeniem. Cyfrowi aktywiści popierający hakerskie idee ruchu "wolnego oprogramowania" cały czas aktywnie działali (i nadal działają) na rzecz zmiany tej sytuacji. Rozwinął się, również oparty na UNIXie Linux, adaptujący koncepcje personalnego systemu operacyjnego, w zgodzie z filozofią swojego poprzednika (maksymalny brak ograniczeń), przepisano wiele translatorów języków programowania (tworząc ich otwarte odpowiedniki), które w ten sposób uwolniono od uwarunkowań ekonomicznych, na bazie których powstało wiele programów i aplikacji będących od wielu już lat w powszechnym użytku. Stworzono wiele języków programowania, opartych przykładowo o interpretery (aktywne translatory ze swojego języka na możliwie maksymalnie zgodny z charakterem systemu kod). Wszystkie te projekty zakładały pełną otwartość i powszechną dostępność swojego kodu (otwartość źródeł) i zyskały tak silną pozycje, że polityka globalnych korporacji musiała ulec zmianie. Tak, w 2001 roku, Apple, w systemie OSX zaimplementowało dostęp do powłoki UNIXa, a Microsoft również, choć bardzo niechętnie, podjął współpracę z twórcami wolnego oprogramowania. Ta idea pozwoliła odnieść sukces takim korporacjom jak przykładowo Facebook czy Google.

W ten sposób, społecznie, teoretycznie na powrót uzyskaliśmy dostęp do samej struktury komputera (pamiętajmy tu o ograniczeniach związanych z systemem operacyjnym i językami programowania), A co z aplikacjami, czy systemami operacyjnymi? Czy zatem, skoro nie użytkownicy, to chociaż programiści odzyskali na powrót dostęp do kodu obecnego w ich komputerach? Niestety nie. Przede wszystkim nie każdy kod został "otwarty", w pewnym uogólnieniu można powiedzieć że zostały otwarte wyłącznie programy użytkowe, oraz technologie i programy związane z konstruowaniem aplikacji. Zatem opisana wcześniej struktura samych aplikacji zupełnie nie uległa zmianie, umacniając nawet swoją pozycje.

Ponadto pozostaje jedna, wcześniej nieujęta w tej pracy kwestia - kwestia internetu, o tyle istotna, że przy pomocy internetu mechanizmy kontrolujące użytek komputera stały się znacznie silniejsze, niż kiedykolwiek. Struktura techniczna internetu nie jest dla tej pracy istotna, zdefiniujmy go zatem w powszechnie rozumiany sposób, jako możliwość zdalnego połączenia między dwoma komputerami. Ponadto, trzeba tu zaznaczyć, iż na ten moment rozwoju technologii cyfrowych, coraz trudniejsze staje się odróżnienie klasycznie pojmowanych aplikacji, które znajdują się na komputerze użytkownika, od aplikacji internetowych, znajdujących się na bliżej nieokreślonym komputerze, gdzie przesyłany nam jest wyłącznie fragment z którego aktualnie korzystamy. Potraktujmy więc oba te rodzaje jako jeden.

Dzięki temu, iż dostęp do internetu tak bardzo rozszerzył możliwości użytkowe komputerów, dostęp do niego jest stały i praktycznie niezbędny. Sprawia to, że w procesie użytkowania aplikacji, nie dość że mierzymy się z nieznanym nam kodem, to też z aktywnie działającym programem, uruchomionym na nieznanym nam komputerze. Zatem w korzystaniu z aplikacji już nic nie jest pewne. Nie możemy mieć pewności że aplikacja, przy każdym uruchomieniu zadziała tak samo. Nie wiemy jakie dane są pobierane na nasz komputer i z niego wysyłane. Nie wiemy nawet, czy dana aplikacja tym razem pozwoli nam się uruchomić. Z racji, że zaczynamy uzyskiwać co raz większy dostęp do kodu na naszych komputerach zaczyna on z nich znikać. Aplikacje stają się usługą dostarczaną przy użyciu internetu przez producentów.

W tej sytuacji, bardziej niż kiedykolwiek, istnieje potrzeba wniknięcia w struktury aplikacji. Skoro zaczynamy odzyskiwać kontrolę nad własnymi komputerami, to najwłaściwszym sposobem reakcji na postępujące uzależnienie aplikacji od internetu, byłoby przejęcie kontroli nad odbiornikami, z racji iż te odbiorniki nie znajdują się wyłącznie w komputerach i smartfonach (komputerach dużo bardziej mobilnych). Powszechny paradygmat, gdzie dotychczas niecyfrowe urządzenia, powinny zostać inteligentne (smart), opiera się właśnie na globalnym instalowaniu tego typu odbiorników. Tu niestety na powrót pojawia się kwestia ochrony własności intelektualnej, która tym razem przybrała dotychczas niespotykanie kuriozalny format.